| Hoofdstuk 17 |
1 |
Mijn geest is verdorven, mijn dagen worden uitgeblust, de graven zijn voor mij. --
|
2 |
Zijn niet bespotters bij mij, en overnacht niet mijn oog in hunlieder verbittering? --
|
3 |
Zet toch bij, stel mij een borg bij U; wie zal hij zijn? Dat in mijn hand geklapt worde. --
|
4 |
Want hun hart hebt Gij van kloek verstand verborgen; daarom zult Gij hen niet verhogen. --
|
5 |
Die met vleiing den vrienden wat aanzegt, ook zijner kinderen ogen zullen versmachten. --
|
6 |
Doch Hij heeft mij tot een spreekwoord der volken gesteld; zodat ik een trommelslag ben voor ieders aangezicht. --
|
7 |
Daarom is mijn oog door verdriet verdonkerd, en al mijn ledematen zijn gelijk een schaduw. --
|
8 |
De oprechten zullen hierover verbaasd zijn, en de onschuldige zal zich tegen den huichelaar opmaken; --
|
9 |
En de rechtvaardige zal zijn weg vasthouden, en die rein van handen is, zal in sterkte toenemen. --
|
10 |
Maar toch gij allen, keert weder, en komt nu; want ik vind onder u geen wijze. --
|
11 |
Mijn dagen zijn voorbijgegaan; uitgerukt zijn mijn gedachten, de bezittingen mijns harten. --
|
12 |
Den nacht verstellen zij in den dag; het licht is nabij den ondergang vanwege de duisternis. --
|
13 |
Zo ik wacht, het graf zal mijn huis wezen; in de duisternis zal ik mijn bed spreiden. --
|
14 |
Tot de groeve roep ik: Gij zijt mijn vader! Tot het gewormte: Mijn moeder, en mijn zuster! --
|
15 |
Waar zou dan nu mijn verwachting wezen? Ja, mijn verwachting, wie zal ze aanschouwen? --
|
16 |
Zij zullen ondervaren met de handbomen des grafs, als er rust te zamen in het stof wezen zal. Job 18 --
|